Kościół przy placu Narutowicza w Warszawie odzyskuje blask. Kolejny etap remontu wnętrz świątyni ukończony. Oto efekty

Podczas powstania warszawskiego 1944 r. spłonęło niemal całe wyposażenie kościoła przy ul. Grójeckiej 38 (wraz z witrażami). Zachowały się jednak oryginalne tynki kamieniarskie imitujące granit. Są one naturalną kontynuacją kolumn romańskich rozdzielających nawy. Podczas remontu prowadzonego po wojnie pod kierunkiem Jana Zachwatowicza, tynki we wnętrzach zostały uzupełnione i odrestaurowane. Jednak podczas późniejszych remontów szlachetne wyprawy z dodatkiem kruszyw zostały ukryte pod zwykłym, malowanym na biało tynkiem.

Podczas przygotowań do remontu pod warstwą wtórnych wypraw, konserwatorzy odkryli piękne szlachetne tynki o zróżnicowanych fakturach i odcieniu. Była to jedna z niewielu pozostałości pierwotnej koncepcji wyglądu wnętrz - przekazał stołeczny konserwator zabytków.

Pierwsza część tegorocznych prac zakończyła się pod koniec marca 2024 roku. Przy pomocy lasera usunięto wtórne warstwy i oczyszczono historyczne wyprawy. Po tych zabiegach ukazały się bardzo dobrze zachowane tynki pierwotne oraz uzupełnienia z czasów powojennej konserwacji.

Zachowano je jako świadka historii kościoła. Brakujące fragmenty tynków kamieniarskich zostały uzupełnione starannie dobraną przez konserwatorów mieszanką barwionego tynku, miki, kruszywa marmurowego i kruszonego bazaltu. Całość została zabezpieczona preparatami konserwatorskimi - tłumaczy konserwator zabytków.

Wkrótce rozpocznie się kolejny etap tegorocznej konserwacji, dotyczący już samego łuku tęczowego. Dotacja miasta na te prace wynosi 309 tys. zł.

Projekt kościoła, autorstwa konserwatora zabytków i architekta Oskara Sosnowskiego, wybrano spośród ponad 30 propozycji, jakie nadesłano na konkursu w 1909 roku. Sosnowski w swojej twórczości chętnie nawiązywał do form historycznych, łącząc je ze współczesnymi technologiami. Jego monumentalny projekt jest utrzymany w stylistyce będącej ciekawym połączeniem architektury romańskiej i modernistycznej.

Budynek powstawał bardzo długo: od 1911 do 1939 roku. Po wybuchu pierwszej wojny światowej, już po wymurowaniu korpusu nawowego, wieży i kaplicy NMP prace przerwano. Wznowiono je dopiero w 1927 roku i prowadzono do wybuchu kolejnej wojny. Nigdy nie zbudowano projektowanego pierwotnie zwieńczenia wieży.