Mieszkańcy Kościerzyny odwiedzili groby swoich bliskich. Przy kościerskim cmentarzu odbyła się kwesta na renowację nagrobków

Cmentarze stają się miejscem wzmożonego ruchu, ozdabiane są kwiatami i zniczami. Wieczorem, znicze na grobach tworzą piękny widok. W niektórych regionach Dzień Wszystkich Świętych łączy się z tradycyjnymi potrawami, takimi jak kruche ciasto w kształcie krzyża. To również czas spotkań rodzinnych, wspólnego oddawania czci zmarłym i refleksji nad sensem życia.

Natomiast Zaduszki to ważne święto obchodzone 2 listopada. To okazja do wspomnienia i modlitwy za dusze zmarłych. Obchody Zaduszek są głęboko zakorzenione w polskiej kulturze i tradycji. Również w tym dniu Polacy odwiedzają cmentarze. To czas, kiedy rodziny gromadzą się wokół grobów swoich przodków i modlą się za dusze zmarłych.

Zaduszki mają głębokie znaczenie zarówno duchowe, jak i kulturowe. To czas, gdy Polacy oddają hołd zmarłym i pielęgnują tradycje przekazywane przez pokolenia. Obchody tego święta wyrażają szacunek i miłość do tych, którzy odeszli.

Już po raz dwunasty odbyła się kwesta na rzecz ratowania grobów osób zasłużonych dla Kościerzyny oraz zabytkowych nagrobków na cmentarzu w Kościerzynie.

Środki zgromadzone w ramach tegorocznej kwesty zostaną przeznaczone m.in. na renowację nagrobków: ks. Dyonizego Knasta, Juliusza i Katarzyny Weberów, Jana i Anny Półczyńskich, Ferdynanda, Barbary, Anny i Wilhelma Armańskich, Emilii i Ottona Grunertów.

Ks. Dionizy Knast urodził się w 1835 r. w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1861 roku. Był proboszczem w Sierakowicach, Kościerzynie oraz dziekanem mirachowskim. W Kościerzynie założył Towarzystwo Przemysłowe Katolików Polskich, którego był prezesem. Ceniony był za pracę duszpasterską, erudycję, patriotyczną postawę i płomienne kazania. Zmarł w 1891 roku po długiej chorobie.

W bezpośrednim sąsiedztwie pomnika spoczywa rodzina Lubomira Szopińskiego: Juliusz i Katarzyna Weber, Jan i Anna Półczyńscy, Ferdynand, Barbara, Anna i Wilhelm Armańscy, Emilia i Otto Grunertowie. Ich nagrobki ze względu na walory artystyczne oraz stan zachowania wymagają natychmiastowych prac konserwatorskich.

Pierwsza kwesta na rzecz ratowania grobów osób zasłużonych dla Kościerzyny odbyła się w 2013 roku. Wówczas zbierano na renowację nagrobka Walerego Amrogowicza i jego matki Amelii.

Walery Amrogowicz to postać niezwykła, która żyła na przełomie XIX i XX wieku, częściowo w Kościerzynie. Był nie tylko kolekcjonerem monet, ale także malarzem, grafikiem, działaczem społecznym, i patriotą.

Amrogowicz urodził się w Nowogrodzie w 1863 roku, w czasach, gdy Polska była pod zaborami. Po śmierci ojca, jego rodzina przeniosła się do Torunia, gdzie rozpoczął naukę w gimnazjum. To właśnie tam, dzięki nauczycielowi Ryszardowi Nadrowskiemu, zainteresował się numizmatyką. To uczucie do monet i medali pozostało z nim przez całe życie.

Po ukończeniu gimnazjum, Amrogowicz rozpoczął pracę jako urzędnik państwowy, początkowo jako sekretarz, a później jako radca sądowy. Jednak jego prawdziwa pasja to kolekcjonowanie numizmatów. W 1919 roku przeszedł na emeryturę i całkowicie oddał się swojej pasji.

Amrogowicz nie tylko zbierał numizmaty, ale też wspierał wiele organizacji kulturalnych i naukowych na Pomorzu i Kaszubach. Przykładem tego jest jego wsparcie finansowe dla Aleksandra Majkowskiego, który dzięki niemu mógł studiować medycynę w Monachium.

Jego kolekcja monet i medali była niezwykle rozbudowana i różnorodna. Zawierała zarówno przedmioty znalezione lokalnie, jak i te zakupione w różnych miastach Europy, w tym w Niemczech, Holandii, Wenecji, Francji i innych. Po 1919 roku, razem ze swoją siostrą, zamieszkał w Sopocie, gdzie kontynuował swoją pasję i organizował wystawy.

Amrogowicz był również związany z Kaszubami i wspierał kulturę kaszubską. Zamówił wiele rysunków i akwarel przedstawiających kaszubskie zabytki oraz wzory haftu kaszubskiego. Zgromadził również gospodarcze tabliczki neosumeryjskie z 2300 r. p.n.e.

W 1931 roku przekazał swoją kolekcję Towarzystwu Naukowemu w Toruniu. Po jego śmierci została ona przekazana do Muzeum Okręgowego w Toruniu, gdzie nadal stanowi niezwykłe źródło wiedzy i kultury.

Amrogowicz spoczywa na kościerskim cmentarzu, a jego nagrobek został odrestaurowany dzięki hojności darczyńców. W 2013 roku zorganizowano wystawę w Muzeum Ziemi Kościerskiej z okazji 150. rocznicy urodzin tego niezwykłego człowieka.